Scroll Top
Γραβιάς 6, 15342 Αγία Παρασκευή, Αττική

Ομιλία 17/2 : Εφηβος – Αναπτυξιακά Ορόσημα και Προκλήσεις

Pierce-theatre

Ο Σύλλογος Γονέων την Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου διοργάνωσε ομιλία με θέμα :

Έφηβος ως μεταβατική περίοδος : Αναπτυξιακά ορόσημα και προκλήσεις στη σημερινή εποχή.

Εισηγητής ήταν ο κ. Κωνσταντίνος Κτώρος, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων και συστημικός ψυχοθεραπευτής οικογένειας.

Είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε τι συμβαίνει στους εφήβους μας και από την ιατρική πλευρά της περιόδου που διανύουμε.

Η εφηβεία χωρίζεται σε τρεις βασικές περιόδους : την πρώϊμη (10-13 έτη), τη μέση (14-17 έτη) και την όψιμη (17-19 έτη). Η κάθε μία έχει τα δικά της ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά, ωστόσο θα πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη ότι είναι αρκετά σύνηθες η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη, να μην συμβαδίζει με τη χρονολογική ηλικία ή τη σωματική ανάπτυξη του εφήβου.

Η εφηβεία είναι μια ηλικία περιέργειας και πειραματισμού, σχετικής έλλειψης απόλυτα αντικειμενικού φίλτρου και κριτικής ικανότητας.

Αναπτυξιακά ο έφηβος είναι προσκολλημένος στον παρόντα χρόνο, δεν έχει ακόμη κατακτήσει την υποθετική και αφηρημένη σκέψη και σκέφτεται πολύ συγκεκριμένα. Παράλληλα, αμφισβητεί κάθε μορφής εξουσία και πάνω απ’ όλα τη γονεϊκή.

Κατά την εφηβεία εμφανίζονται οι συμπεριφορές πειραματισμού ή υψηλού κινδύνου. Αυτά τα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά οριοθετούν την εφηβεία και έχουν ως στόχο την κατάκτηση των βασικών ψυχοκοινωνικών επιτευγμάτων της εφηβικής ηλικίας, δηλαδή την ανεξαρτησία, τη θετική εικόνα εαυτού, την ταυτότητα (τη συνέχεια δηλαδή στις επιλογές που χαρακτηρίζει τον κάθε άνθρωπο), την ικανότητα δημιουργίας λειτουργικών σχέσεων και τον ρεαλιστικό επαγγελματικό προσανατολισμό.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που οι έφηβοι πρέπει να κάνουν είναι να αρχίσουν να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Για παράδειγμα μπορούν να αρχίσουν να αποφασίσουν τι θα αγοράσουν με τα δικά τους χρήματα, ή ποιοι θα είναι οι φίλοι τους.
Για να το κάνουν όμως αυτό, πρέπει να «έχουν» μία μικρή απόσταση από τους γονείς τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εξακολουθήσουν οι γονείς να φροντίζουν τα παιδιά και να τα βοηθούν όταν χρειάζεται.
Όμως πρέπει, όσο είναι δυνατόν, οι γονείς να αφήσουν τα παιδιά να μάθουν, να διδαχθούν, από τα αποτελέσματα των πράξεων τους.

Επίσης μην ανησυχείτε, αν θέλουν να περνούν κάποιο χρόνο μόνοι τους.